Wesołych Świąt!!!

Wszystkich Świętych.

W Polsce już Święto, podczas gdy u nas dzieciaki jeszcze latają po ulicach prosząc o “trick or treat”.

Z myślą w jutrzejszym Święcie już składam wszystkim czytelnikom bloga życzenia spokojnego dnia Wszystkich Swiętych oraz Dnia Zadusznego.

 

 

Nasi przodkowie żyją tak długo jak długo o nich pamiętamy.

 

A tak na marginesie, to przeszłabym się po polskim cmentarzu jutro, przeszłabym się.

Wiadomości sprzed 55 lat.

Dwa lata temu, podczas pobytu w Luboniu, odwiedziłam redakcję Wieści Lubońskich. Poznałam miłego redaktora, Pawła Wolniewicza, który zainteresował się historią mojej rodziny podczas pisania biogramów pochodzących z Lubonia powstańwów wielkopolskich.

W sobotę otrzymałam od redaktora naczelnego Piotra Ruszkowskiego miłego maila, w którym odpowiedział mi na pytanie: “Kiedy to się działo?”, które zadałam pokazując mu zdjęcie mojego dziadka, Wojciecha Nowaczyka, przed ołtarzem na ulicy. 

Najpierw pytanie zadane czytelnikom WL:
 

 

Oraz odpowiedz:

 

 Bardzo dziekuję!!!

Śląskie Towarzystwo Genealogiczne.

Śląskie Towarzystwo Genealogiczne powstało w roku 1992. Jest ono trzecim stowarzyszeniem genealogicznym, które rozpoczęło działalność w niepodleglej Polsce (po Polskim Towarzystwie Heraldycznym w Warszawie i Towarzystwie Genealogiczno-Heraldycznym w Poznaniu). Śląskie Towarzystwo Genealogiczne zrzesza osoby, które obecnie mieszkają na Śląsku lub których przodkowie tutaj mieszkali. Wielu członków ma swoje korzenie na Kresach.  Towarzystwo zajmuje się przede wszystkim genealogią rodów mieszczańskich i włościańskich.  Towarzystwo posiada dwa koła regionalne powstałe w roku 2008: Koło Sosnowiec oraz Koło Syców; wpółpracuje także z Towarzystwem Genealogicznym Worsten, skupiającym członków rodu Wursten.

W piątek, 5 kwietnia 2013 roku, we Wrocławiu odbyły się obchody XX-lecia Towarzystwa. W celu uświetnienia tej okrągłej rocznicy zorganizowano Ogólnopolską Konferencję Genealogiczną, która miała miejsce w Archiwum Państwowym we Wrocławiu. Otrzymałam zaproszenie, niestety nie było mi dane tak daleko pojechać.

W ramach konferencji odbyły się następujące wykłady:

Grzegorz Mendyka: XX lat Śląskiego Towarzystwa Genealogicznego

Prof. Jan Miodek: O genealogii.

Jan Drozd i Maciej Skrzypczak: Źrodła do badań genealogicznych w AP we Wrocławiu.

Dorota Żygadło: Ewangelickie księgi metrykalne … dla genealogii.

Anna Borys: Indeksy do ksiąg USC w poszukiwaniach genealogicznych.

Odbyły się także dyskusje panelowe na temat genetyki w genealogii oraz warsztaty genealogiczne o metodyce w teorii i w praktyce oraz o genealogii w Polsce w roku 2013. Tego ostatniego najbardziej mi szkoda!

 

Także w tym roku Towarzystwo wydało pierwsze w swojej historii Zeszyty. Jak pisze “zamiast wstępu” prezes Towarzystwa, Grzegorz Mendyka: “formuła Zeszytów pojawiła się jako autorski pomysł, w którym główną zawartość peridyku powinny stanowić nasze własne relacje […] opisujące genealogiczne peregrynacje oraz efekty własnych poszukiwań.” I tak w pierwszych Zeszytach znalazły się:

                “Genealogia rodziny Lenartowiczów” Teofila Lenartowicza

                “Życie Józefa Katrynioka na tle dziejów Górnego Śląska” Joanny Czajkowskiej

                “Rodzina Sutarskich z Ostrzeszowa” Wiesławy Brudy

                “Skąd ci Rucińscy” Stanisława Rucińskiego

                “Rodzina Trzeciaków” Wiesława Nawrockiego

                "Rodzina Pawlikowskich” Ryszarda Pawlikowskiego

                “Skąd mój ród” Piotra Rześniowieckiego

                “Saga rodu Ziemlińskich z Krobi” Grzegorza Mendyki

Jest tam także artykuł Marii Odrowąż “Polegli w I wojnie światowej” oraz Pro memoria Aliny Koszarskiej-Strubel pióra Urszuli Siewiery.

Wielkie brawa dla Towarzystwa oraz życzenia następnych 120 lat owocnej pracy! Co najmniej!!!

Królewska krew!

Odkryłam połączenie moich przodków z linią Mieszka I-szego! “Moi” Zagajewscy z Objezierza pochodzą w prostej linii od Wacława księcia raciborskiego! Miałam “Królewską krew” Rafała Prinke i Andrzeja Sikorskiego od dziesięciu lat na półce, a dopiero dzisiaj znalazłam tam moich przodków!

 

Od dzisiaj proszę do mnie mówić per "jaśnie pani".

 

Wielkanoc 2013

Spokojnych i szczęśliwych Świąt Wielkanocnych dla wszystkich czytelników bloga.

Niedziela palmowa.

X-te Urodziny GENPOLu.

Dzisiaj w Warszawie odbyły się X-te urodziny GENPOLu. Jak co roku z całej Polski zjechali się zapaleńcy genealogiczni. W ten sposób świętujemy rocznice powstania portala genealogicznego GENPOL, który otworzył swoje wrota dokładnie trzeciego marca 2003 roku. Przez parę dobrych lat forum GENPOLu było świetnym wirtualnym miejscem spotkań polskich genealogów nie tylko z Polski, ale i z całego świata. Dyskutowaliśmy tam o zagadnieniach genealogicznych oraz archiwalnych, pomagaliśmy sobie wzajmnie w odczytywaniu starych zapisów z ksiąg parafialnych, tłumaczyliśy sobie łacinę, rosyjski oraz niemiecki, witaliśmy coraz to nowszych amatorów genealogii.  Zawiązało się tam wiele przyjaźni i znajomości, które szybko przeflancowaliśmy do realu.

 

GENPOL odkryłam krótko po jego powstaniu. Dosyć szybko zaczęłam czynnie uczestniczyć w dyskusjach na forum. W październiku 2003 spotkałam się w Warszawie z Tomkiem Nitschem oraz Jackiem Cieczkiewiczem, którzy od tego czasu stali się moimi najmilszymi współpracownikami genealogicznymi, a w przypadku Jacka nawet kochanym łatanym bratem. Takej rodzinno-przyjacielskiej atmosfery później już nie znalazłam na żadnym innym forum internetowym. Jak i w każdej rodzinie bywały też i niesnaski, ale jakoś zawsze udawało nam się “wrócić do genealogii”. Dlatego też co roku spotykamy się jeszcze raz.

Od paru lat na urodzinach nadawany jest tytuł Genealoga Roku. W tym roku ten bardzo zasłużony zaszczyt spotkał Grzegorza Mendykę, prezesa Śląskiego Towarzystwa Genealogicznego. Grzegorz zajmuje się genealogią od wielu lat, a prowadzone przez niego Towarzystwo obchodzi w tym roku XX-tą rocznicę założenia.

W tym roku niestety nie mogłam uczestniczyć w urodzinach. Zdjęcia przesłał mi Waldemar Fronczak.

 

Genealogia w Pradze.

Wczoraj wróciłam z któtkiej podróży do Pragi czeskiej. Małżonek był zaproszony jako wykładowca na World Thrombosis Congress i zabrał mnie ze sobą. Nigdy nie byłam w tym mieście i bardzo cieszyłam się na tę podróż.

Jako rasowy genealogy opowiem Wam jedynie o moich genealogicznych “odkryciach”. W Muzeum Franza Kafki na Małej Stranie znajduje się bardzo ciekawie przedstawiony wywód przodków autora "Zamku". Zaraz przy wejściu do ekspozycji, po lewej stronie, znajduje się zdjęcie małego Franza. Od niego ciągnie się długa, pozioma linia, która zakręca w kącie sali i ciągnie się dalej do portretów jego rodziców. Ponad tą linią znajduje się portret jego dwóch sióstr, od którego zaczynają się dwie równoległe linie. Portret ojca, Hermanna Kafki, jest bardzo wyeskponowany, wydrukowany na szybie, przeźroczysty, tak że można go oglądać z dwóch stron. Jest on umocowany prostopadle do ściany; jego przodkowie znajdują się po drugiej stronie portretu. Przodków matki Franza, Julii Löwy, nie przedstawiono; nie wiem dlaczego, są oni znani. Takie przedstawienie genealogii jest odwrotne, niż standartowe przedstawienie z probantem po prawej stronie i antenatmi po lewej; z początku nawet nie połapałam się, że jest to wywód przodków!

Nie zrobiłam zdjęć, bo nie było wolno. Ale na stronie Muzeum na fotografii w prawym dolnym rogu widać część genealogii autora “Procesu” oraz portret Hermanna Kafki.

Drugie drzewo genealogiczne, które znalazłam w Pradze, to drzewo genealogiczne książąt lobkowickich; jest ono standartowe i wykazuje połączenia tej rodziny z innymi rodami arystokratycznymi Europy. Pałac Lobkowiczów na Hradczanach (Lobkowiczky Palac) jest jedynym budynkiem na zamkowym wzgórzu, który znajduje się w prywatnych rękach. Poszliśmy tam, bo małżonek chciał zobaczyć rękopisy symfonii nr 3, nr 5 oraz nr 6 Beethowena, które znajdują się w bibliotece tego muzeum. Podczas gdy on napawał się ich widokiem, ja przestudiowałam sobie połączenia dynastyczne Lobkowiczow.

 

Zdjęcie nieudane, przepraszam, nie wiem co się stało. Pełniejsza genealogia rodu znajduje się tutaj (link od Marka Jerzego Minakowskiego, dziekuję).

Genealogia Michelle Obamy.

W czewcu 2012 roku wydano w Stanach książkę “Amerykański gobelin” ("American Tapestry") Rachel Swarnn. Jest to genealogia Pierwszej Damy USA, Michelle Obamy. Z przedstawionych w niej badań genealogicznych wynika, że pochodzi ona nie tylko od niewolników – jej prapraprababka po mieczu Melvinia była niewolnicą białego plantatora, Henryka Shields’a, ale także że Michelle Obama ma białego, irlandzkiego przodka. Henryk był ojcem syna Melvinii, Dolphusa, który jest przodkiem pani Obamy.

 

Mimo iż w książce są braki – genealogia po kądzieli jest potraktowana raczej po sierocemu, podanych jest bardzo niewiele danych – to jednak dobrze przedstawia przekrój społeczeństwa amerykańskiego na przestrzeni dwóch wieków oraz rolę jaką w nim odegrali przodkowie pani prezyndentowej.

Tak wyczerpujących i frapujących genealogii życzę nam wszystkim! Nawet z niewolnikami. Mam nadzieję, że wkrótce "American Tapestry" zostanie przetłumaczona na jezyk polski.

Miesiąc Historii Murzynów (Black History Month)

Co roku w lutym Ameryka Północna obchodzi miesiąc historii swojej największej grupy etnicznej – Amerykanów pochodzenia afrykańskiego. W szkołach prowadzone są tematyczne zajęcia podczas historii oraz wychowania obywatelskiego, miejscowe biblioteki i muzea mają wystawy, odczyty i zebrania na tematy związane z historią Murzynów na danym terenie, publiczne kanały telewizyjne wyświetlają filmy dokumentarne, stacje radiowe nadają program o tej tematyce. W Wielkiej Brytanii miesiąc ten jest obchodzony w październiku, lecz ma on tam inny wydźwięk.

Tydzień historii Murzynów został zapoczątkowany w roku 1926 w Stanach Zjednoczonych. Wybrano drugi tydzień lutego, bo wtedy urodził się zarówno wybawiciel niewolników amerykańskich Abraham Lincoln, jak i Frederick Douglass, były niewolnik i uciekinier, który był liderem oraz żywym symbolem ruchu abolicjonistów. W roku 1978, na 200-lecie Stanów Zjednoczonych prezydent Gerald Ford ogłosił luty oficjalnym Miesiącem Historii Murzynów.  

Uważam, że nam przydałby się miesiąc historii chłopów. Jak czarni w Ameryce, chłopi pańszczyźniani byli niewolnikami prawie że do tego samego roku (niewolnictow w Stanach zniesiono w roku 1865, po zakończeniu wojny secesyjnej, a pańszczyznę na ostatnich terenach Polski w roku 1863). Przez wieki uważani za podludzi, traktowani jak bydło lub i gorzej, w kartach historii Polski ignorowani, polscy chłopi na pewno zasługują na co najmniej miesiąc uznania.  Niestety, w Polsce tak niewielu Polaków pochodzenia chłopskiego przyznaje się do niego, że byłby to chyba niewypał…

Nowe pokolenie...

poszukiwaczy już rośnie!

 

 

Staś J. dwuletni syn pani Magdy D.

Genealogie żydowskie.

W jednym z komentarzy mojego bloga czytelniczka wspomniała o swoich żydowskich korzeniach i o swoim smutku spowodowanym brakiem zachowanych kirkutów oraz bezczeszczeniem macew. Podzielam jej uczucia – jak każda prawa osoba potępiam systematyczny mord Shoah oraz rolę jaką odegrali w niej ludzie różnych narodowości.

 Macewy przy Synagodze Remuch, Krakow, 8 sierpnia 2011 roku.

Nie znam się na poszukiwaniach rodzin żydowskich i niewiele mogę tutaj pomóc. Ale podstawowe kanony poszukiwań genealogicznych przydadzą się także tutaj: poszukiwanie wstecz, nieprzeskakiwanie pokoleń, udokumentowywanie każdych danych, systematyczne poszukiwania po nitce do kłębka. Choć wiele dokumentów synagog oraz organizacji żydowskich zostało zniszczonych, w archiwach miejskich być może zachowały się dane cywilne z początku XX wieku aż do wojny, a w USC dane powojenne. Właśnie w polskim USC kanadyjska pisarka Lisa Appignanesi znalazła dane swojej babci sprzed wojny (w “Poszukiwaniu przodków” opisałam jak przeczytanie tej książki o żydowskich przodkach w Polsce naprowadziło mnie na tropy moich przodków katolickich!).  W archiwach państwowych istnieją archiwa gmin żydowskich, których warto poszukać.  Spis zachowanych archiwaliów wyznania mojżeszowego można odnaleść w bazie danych PRADZIAD. Ludzie, którzy przeżyli, często spisywali Księgi Pamięci Yizkor; sa to listy ofiar Holocaustu z danego obszaru. Wiele z tych dokumentów znajduje się w internecie, często po angielsku lub żydowsku (jidysz). Wiele osób owocnie korzysta z Jewish Records Indexing– Poland. Prasa donosi o spektakularnych sukcesach odnalezienia przodków amerykańskiej laureatki Oskara Gwyneth Paltrow czy też kanadyjskiego muzyka Steven’a Page’a. Sądzę, że JRI-Poland przyda się także innym, mniej sławnym, potomkom polskich żydów. Natomiast wyszukiwacz miejsc dawniej znany jako ShtetlSeeker jest bardzo pomocny w lokalizowaniu nie tylko sztetli żydowskich, ale także małych polskich wiosek i siół.

Synagoga Tempel w Krakowie, 8 sierpnia 2011 roku.

Istnieją strony internetowe gdzie można znaleść wskazówki dla początkujących poszukiwaczy żydowskich korzeni. Wirtualny Sztetl posiada dział o genealogii, wymaga on rejestracji i logowania. W badaniach genealogicznych pomaga także Żydowski Instytut Historyczny.  W bardzo popularnym polskim portalu internetowym ForGen znajduje się dział dla poszukujących swoich żydowskich korzeni.  Warto zajrzeć na te strony – być może znajdujące się tam wskazówki ukierunkują nasze poszukiawania. Duże doświadczenie w poszukiwaniach genealogii żydowskich ma pan Waldemar Fronczak, współzałożyciel ForGenu, dlatego warto rozejrzeć się na tej witrynie. Świetną stronę o leżajskiej wspólnocie żydowskiej ma Anna Stankiewicz-Ordyczyńska. Wymieniam te strony jako namiastkę, zdecydowanie nie celem wyczerpania tematu. Jest podobnych stron w internecie na pewno mnóstwo. 

Na zakończenie polecam dwie lektury. Podczas mojej przygody z genealogią przeczytałam dwie świetne książki genealogiczne o rodzinach żydowskich: “W ogrodzie pamięci” Joanny Olczak-Ronikier oraz “Rodzinna historia lęku” Agaty Tuszyńskiej. Polecam je szczerze, nie tylko jako świetne dokumenty poszukiwań genealogicznych, ale także jako dobrą literaturę. Opis “W ogrodzie pamięci” znajduje się tutaj.

Moi synowie w Synagodze Tempel, 8 sierpnia 2011 roku.

Życzę moim kolegom genealogom poszukujących swoich żydowskich przodków owocnych poszukiwań. Oby pamięć o nich nie zaginęła.

Rocznik WTG 2012

W listopadzie 2012 roku otrzymałam rocznik Wielkopolskiego Towarzystwa Genealogicznego “Gniazdo”. Jak zwykle świetne artykuły i opracowania przydatne do poszukiwań w Wielkopolsce i nie tylko, pieknie wydane, wspaniala oprawa graficzna.  Godne polecenia!
 

 

Oto spis rzeczy:

Moja przygoda z Ukrainą. Marta Czerwieniec

Genealogia rodziny Zygmańskich z Buku. Mariusz Formanowicz

Testamenty z przełomu wieku oraz akta spadkowe z lat 30. XX wieku. Dobrosława Gucia

Straty armii pruskiej w pierwszej wojnie światowej. Maciej Głowiak

Archiwa szkolne jako źródła informacji dla genealogów. Jolanta Ilnicka

Słownik biograficzny Powstańców Wielkopolskich. Eligiusz Tomkowiak

Sól w oku Bismarcka. Ewa Rembikowska

Plac Wolności w Poznaniu – dzieje, znaczenie i ludzie. Adam Siwiński

Poradniki reguł dobrego wychowania (savoir-vivre’u). Bogumiła Szopa-Strzelczyk

Znaczki pocztowe, znaczki chlebowe. Malgorzata Bogdanowicz-Wojciechowska

Kapłan, historyk, społecznik. Księża w naszej rodzinie. Halina i Elżbieta Echaust

Zbliżenie z Polską dzięki genealogii. Hauke Fehlberg

Z Krotoszyna na frankfurcki cmentarz. Wojciech Kaliszewski

Odzyskane wspomnienia. Magdalena Koffnyt

Fragment zbioru wspomnień “Rodzina”. Bożenna Kuliberda

Penitencjarna kolonia Rolna w Targowej Górce (1934-1952) Jerzy Osypiuk

Jedna z wielu opowieści. Iwona łaptaszyńska

Z pamiętnika genealoga. Małgorzata Nowaczyk

Przodkowie kaszubskiego Drzymality Augustyna Pawelczyka, czyli jak zostałem genealogiem rodziny. Janusz Pawelczyk

W poszukiwaniu śladów po Ludwiku Tobolewiczu. Marian Przybylski

Nowak, Kowalski, Wiśniewski… czyli o doświadczeniach z pracy z nazwiskami. Ewa Szczodruch

Nartowski, Bismarck i Puttkamer. Jolanta Tacakiewicz-Lipińska

 

 

Ukraina odzyskana!

Sześć miesiecy temu miałam wypadek z moim laptopem. Padł mi twardy dysk i nie udało się go odratować. Na szczeście wszystkie pliki związane z pracą miały w miarę świeży back-up więc zawodowej tragedii nie było.

Niestety, była klęska osobista. Olbrzymia. Megawielka. Nie do przeżycia, albo co najmniej. Z jakiegoś tam powodu nie zrobiłam back up zdjęć z podróży z Mamą na Ukrainę i do Horyńca! Zginęły mi także pliki drugiego wydania “Przodków” nad którymi pracowałam w Podkowie Leśnej pod koniec sierpnia.  Załamałam się. Przestałam pisać blog, spisałam genealogię na straty.

Z Nowym Rokiem zaczęłam odbudowywać moje straty. Wysłałam dysk do laboratorium, które zajmuje się odzyskiem straconych danych. I mam! Zdjęcia z Ukrainy, z Horyńca, pliki do “Przodków”, wszystko. Zapłaciłam więcej niż za zboże, ale co tam! Dusza od razu lżejsza i szczęśliwsza, humor się poprawił. Teraz tylko brać się do pisania i blogowania!

 

Stary cmentarz katolicki w Toporowie. 16 sierpnia 2012 roku.

Groby i dopasowania.

Dostałam niedawno zawiadomienie z MyHeritage, że mam “dopasowanie” w jakiejś bazie danych. Już miałam przedtem parę takich dopasowań. Dotyczyły one nagrobków dalekich powinowatych – Aleksandra Obarianyka w Reginie w prowincji Manitoba oraz Evana Evangeloffa w Evanston, Ohio. Bardzo daleka rodzina, ich dane już miałam, i wiadomości te nie sprawiły na mnie żadnego wrażenia.

 

Natomiast przedwczoraj przyszło zawiadomienie o nagrobku mojego teścia w Toronto. Muszę przyznać, że dziwnie się poczułam, gdy po klinknięciu na link wyskoczyła mi fotografia grobu teścia. Jakby to zdjęcie było zbyt prywatne, zeby tak wyskakiwało w internecie. I przypomniała mi się polska ustawa o ochronie danych osobowych i pomyślałam, że może nie jest aż taka zła. Chyba rozumiem odczucia osób, które nie chcą aby wszystkie ich dane były w internecie. Oczywiście, bardzo nam to utrudnia poszukiwania, ale coś coś tam zrozumiałam w tym momencie zaskoczenia, kiedy na ekranie pojawił się jego nagrobek. Jeszcze nie pokazałam tego mężowi – obawiam się, że nie spodoba mu się to.  Teraz czekam na następne zawiadomienia o grobie mojej teściowej, który jest trochę dalej, oraz szwagra.

Mimo to, zastanawiam sie, kiedy MyHeritage dołączy dopasowania z Grobonetem, serwisem publikującym zdjęcia z polskich cmentarzy. Na pewno przydało by się to o wiele bardziej, niż połączenia z kanadyjskimi czy tez amerykanskimi cmentarzami.

Tak na marginesie, to bardzo nie podoba mi się słowo “dopasowanie” w tym kontekście. Czy nie można by znaleść jakiegoś lepszego? Mniejsza z tym, walczenie z internetową łamaną polszczyzną to walka z wiatrakami.

Nareszcie...

W sierpniu 2011 roku, w Luboniu pod Poznaniem odbył się zjazd moich kuzynów. Wszyscy razem odwiedziliśmy miejsce, na którym stał dom naszych dziadków. Niestety, nie zostało z niego nic, akurat ta połowa, w której mieszkali dziakdowie została zburzona (druga połowa nadal stoi!). 

Mój kuzyn Jurek, który urodził się w tym domu, zawsze marzył, żeby wziąć sobie z niego kawałek belki z sufitu. Ja chciałam wziąć troche ziemi, na której stał kiedyś dom. I tak razem, po łyczku do rzemyczka, z pomocą kuzynki Renaty, przywiozłam do domu ziemię, kawałek belki z sufitu oraz kawałek cegły z muru. Jechały ze mną z Poznania nad morze, z powrotem do Poznania, do Warszawy, aby w końcu wylądować w moim domu w Hamilton.

Powoli, powoli zbierałam cząsteczki upamiętniające dom moich dziadków – fiolki do ziemi, zdjęcie, podkładki. Wczoraj wszystko to razem złożyłam w shadow box.

 

Lepiej późno, niż wcale.